بهار ۱۳۹۰

 

بهار سال 1390 ...

نو بهــار و مــی رسد  سالــی نــود

دشت و صحـرا غنچـه باران می شود 

مـی رسد بر گــوش من آواز خوش

بلبل از شوق بهـــارش رفته هــوش 

وقت شادی هــر کجا جشن و سرور

خـود نمایی از بهــاراست  پـر غـرور 

سبزه را شادی که مهمانش گل است

سفره ،  ساز و در کنارش سنبل است 

شاخــه ها تن پوش روشن می کنند

باغ و بوستان رو بـه سوسن می کنند 

صحبت از پاک و تکــان منزل است

نوبتی هـــم نـــوبت درد دل است 

سفره زینت می شود هفت سین خود

هرکـه دل مشغـول شود  آیین خود 

وقت دیــدار و همــه گـــرد همند

عــاشقـانــه شاد و سرخوش محضرند 

باغبان از بوی گل، سرخوش  و مست

شکــر خالق می کند ،  بالا  دو دست 

مـی سراید ، چه چه ای ،  بلبل به  نو

رقص باغ و حکـمت و عشقش ،  شنو 

خـوش به آنکـه ،  عید شادی زد رقم

بد به حـالی گفت ، کـه نوروزی بدم 

طاهری ،  بـرخیز و عیدت شادی کـن

دلنــوشته ،  نوبهــارت یــادی کـن  

***

میر حمزه طاهری هریکنده ای نوپا