حضرت رقیه در خرابه ...

حضرت رقیه در خرابه ...

خـــــرابه میگـــردم

آهستـــــه آهستـــــه

دیگه تاره چشمــام

قــــــدم های خسته

تو میـــدون افتاده

بــــدن پــاره پــاره

کجــایی تـــو بـابـا

که دل بی قـــــراره

زهـر سو سنگ آید

یـه گـــــوشه افتادم

کجــــایی ای عمــه

بـرس به فــــریادم

  

بـه هـــر که پرسیدم

جــــــوابــم نـــدادن

یتیمــم ، خــــــــدایا

پنـاهـــــم نــــــدادن

زهــر ســو مـــی آید

جیغ و تیــر و نیــزه

کبـوده تن در خـــون

زمین پــــر جنــــازه

با گـــــریه ، افتـــادم

تو آغــــوشه عمــه

نـــوازشم مــــی داد

سیاهپـــوشه عمـــه

به روی من میریخت

بـارونـای چشمـــاش

قــــــامتش خمیــــده

میلــــرزه دو دساش

تو تشت خونی ، سر

یه نـــوری معلــومه

بــابــای مظلـــــومـم

تو خـــــوابی آرومه

سه سالـــــــه رقیــه

یه گــــوشه غمگینه

وداعـــــــه بـا بـابـا

چــــــه درد سنگینه

***

میر حمزه طاهری هریکنده ای نوپا